Ο Παλιάτσος
Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα γι’ αυτό μπορώ να σας το πω... Τραγούδι λέω δυνατά ν’ ακούσουν όλα τα παιδιά ν’ ακούσει η πολιτεία κι απ’ το τραγούδι μου αυτό παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής να τραγουδάς κι εσύ απ’ την πλατεία να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις Τραγούδι λέω δυνατά ν’ ακούσουν όλα τα παιδιά ν’ ακούσει η πολιτεία κι απ’ το τραγούδι μου αυτό παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα... |
|
|
ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙ
Μετράν οι δρόμοι κατηφόρες τα όνειρα χαμένες ώρες κι ένα παιδί μετράει τ’ άστρα βγαλμένο απ’ του βιβλίου τα κάστρα Μετράει η παλάμη μας το χρήμα μία τυφλή θεά το κρίμα κι ένα παιδί μετρά και λέει κάθε αλήθεια που μας καίει Κι αν είσαι χάρτινο καράβι κι αν είμαι εγώ ένα παιχνιδάκι μέρα τη μέρα φάρο ανάβει κάθε καινούριο Ελληνάκι Μετράνε χωρισμούς τα τραίνα παλιές αγάπες η λατέρνα κι ένα παιδί κόσμους γυρίζει μ’ ένα τρενάκι που κουρδίζει Μετράμε αίμα στην οθόνη τα κούφια λόγια στο μπαλκόνι κι ένα παιδί μετράει το ψέμα με το αθώο του το βλέμμα Κι αν είσαι χάρτινο καράβι κι αν είμαι εγώ ένα παιχνιδάκι μέρα τη μέρα φάρο ανάβει κάθε καινούριο Ελληνάκι |
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Σβήσε το φως του δρόμου
που δεν αφήνει το φεγγάρι να φανεί,
κλείσε την κάμαρά μας
σ’ αυτό τον πόλεμο κανείς να μη μας δει.
Φωτιά στα σύνορα της γης
θ’ ανάψουμε εμείς
με σπίρτο την καρδιά μας,
φωτιά να σβήσει τη φωτιά
που άνθρωποι τρελοί
ανάβουν στα όνειρά μας.
Κλείσε, τον κόσμο κλείσε
μέσα στα μάτια σου που τα `χω ουρανό,
κλείσε, την πόρτα κλείσε
έξω απ’ το σπίτι μας απέραντο κενό.
Σβήσε το φως του δρόμου
που δεν αφήνει το φεγγάρι να φανεί,
κλείσε την κάμαρά μας
σ’ αυτό τον πόλεμο κανείς να μη μας δει.
Φωτιά στα σύνορα της γης
θ’ ανάψουμε εμείς
με σπίρτο την καρδιά μας,
φωτιά να σβήσει τη φωτιά
που άνθρωποι τρελοί
ανάβουν στα όνειρά μας.
Κλείσε, τον κόσμο κλείσε
μέσα στα μάτια σου που τα `χω ουρανό,
κλείσε, την πόρτα κλείσε
έξω απ’ το σπίτι μας απέραντο κενό.