17η νοεμβρη
ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ
Το ριζίτικο τραγούδι "Πότε θα κάμει ξαστεριά" γίνεται σύμβολο αντίστασης κατά της δικτατορίας.
Το ριζίτικο τραγούδι "Πότε θα κάμει ξαστεριά" γίνεται σύμβολο αντίστασης κατά της δικτατορίας.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΝΟΤΗΣ ΠΕΡΓΙΑΛΗΣ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
Στη διαδήλωση κοιτούσες του σωματείου τα πλακάτ. Δεν ζύγωνες, δεν προχωρούσες και πίσω σου ήτανε τα ΜΑΤ. Ένας ξεχωριστός διαβάτης, δεν ήσουν, αδελφέ μου εσύ. Ήσουν υπάλληλος κι εργάτης σαν όλους μες στην πόλη αυτή. Στη διαδήλωση σε είδα μ’ απόφαση να προχωράς. Ανοίξαμε την αλυσίδα κι έγινες ένας από μας. Κι όπως ερχόσουν βήμα – βήμα κι όπως ζυγώναμε κι εμείς του φόβου έσπασες το νήμα και τη μιζέρια μιας ζωής. ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά άγια μου καρδιά κι αγαπημένη άκουσα κι απόψε πόρτα να βροντά πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι. Πώ να το ξεχάσω κείνο το παιδί στο περιβολάκι τ' Άι-Νικόλα έπινε τον ήλιο σα χλωρό κλαδί πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα. Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά πάρε από τη φλέβα μου μελάνι γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά χέρι φονικό να μην το φτάνει. -Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη; -Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι. Νεράκι πίνω να λησμονήσω. -Γύρισε πίσω! Γύρισε πίσω! Πότε θα κάμει ξαστεριά Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει, να πάρω το ντουφέκι μου, την έμορφη πατρόνα, να κατεβώ στον Ομαλό,... ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ Όπως και να ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά, έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά. Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά. Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά. Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί Όπως και να ναι ο κόσμος, δε θα σταθώ πουθενά. Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά. Όπως και να ναι ο κόσμος, θα τραγουδώ στη ζωή. Για να μερέψει ο πόνος πρέπει να κλείσει η πληγή. Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί. Όπως και να ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά, έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά. Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά. Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά. Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί. ΒΑΣΙΛΕΨΕΣ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ Βασίλεψες αστέρι μου, βασίλεψε η πλάση. Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει. Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά ουδέ σε παρατάει. Την άχνα απ' την ανάσα σου νιώθω στο μάγουλό μου, αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως στο βάθος πλέει του δρόμου. Τα μάτια μου σκουπίζει τα μια φωτεινή παλάμη. Αχ κι η λαλιά σου, γιόκα μου στο σπλάχνο μου έχει δράμει. Και να που ανασηκώθηκα, το πόδι στέκει ακόμα. Φως ιλαρό λεβέντη μου μ' ανέβασε απ' το χώμα. Σημαίες τώρα σε ντύσανε, παιδί μου εσύ κοιμήσου. Κι εγώ τραβώ στ' αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ Σε πεύκο ανέβηκα μεγάλο να δω πού πήγε τ' όνειρό μου μα εγώ δεν είδα τίποτα άλλο από τον κουρνιαχτό του δρόμου. Σαν πας στη στράτα-στράτα τον πόλεμο παράτα γιατί ο καιρός ανοίγει κι αρχίζει το κυνήγι. Στου κάστρου την παλιά τη βρύση σκοτώσαν ένα περιστέρι πες μου ποιο μάτι θα δακρύσει και ποιο θα το ζεστάνει χέρι. Σαν πας στη στράτα-στράτα τον πόλεμο παράτα γιατί ο καιρός ανοίγει κι αρχίζει το κυνήγι. Φύγε απ' το δρόμο περιστέρι γιατί θα βγω κι εγώ κυνήγι κι αν αστοχήσει μου το χέρι θα ‘ν' η ζωή σου τόσο λίγη. Σαν πας στη στράτα-στράτα τον πόλεμο παράτα γιατί ο καιρός ανοίγει κι αρχίζει το κυνήγι. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ "Ντενεκεδούπολη" - "Τα μαγικά μαξιλάρια" Ντενεκεδούπολη Ντενεκεδούπολη, Ντενεκεδούπολη είσαι ωραία, τρανή Ντενεκεδούπολη, Ντενεκεδούπολη σε αγαπάμε πολύ. Ντενεκεδένιος ήλιος και τσίγκινα βουνά λαμαρινένιες στέγες και χάλκινα στενά. Τα μικρά ντενεκάκια σα μείνουν αδειανά βρίσκουν εδώ σπιτάκια, φίλους, πάλι δουλειά. Βασιλιάς Ήταν ένας βασιλιάς βασιλιάς παραμυθάς που μιλούσε διαρκώς να κοιμάται ο λαός. Σε μια χώρα σα χωριό μια φορά κι έναν καιρό μια φορά κι έναν καιρό τον κακό του τον καιρό. Μη μιλάς κι ο βασιλιάς χορεύει αν δεν του μιλάς η σιωπή είναι χρυσός όταν σωπαίνει ο λαός. Ήρθε κάποια μέρα που κάποιος που ήταν αλεπού έκλεισε κρυφά-κρυφά και τα δυο του τα αυτιά ξύπνιος έμεινε και να... είδε ποιός καλοπερνά έμαθε γιατί και πως η σιωπή είναι χρυσός. Μη μιλάς κι ο βασιλιάς χορεύει αν δεν του μιλάς η σιωπή είναι χρυσός όταν σωπαίνει ο λαός. Ο Ακροβάτης Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δεν κλαίει Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς να μένεις μόνος, να μένεις μόνος |
|
Η επέτειος
Η τηλεόραση είναι στη διαπασών Κι ο πατέρας μου κοιτάζει μ’ ενδιαφέρον Κι όλα είναι τόσο ψεύτικα και τόσο σοβαρά Όταν νιώθεις, πως την πάτησες ξανά Είναι σήμερα τρελή πρωτομαγιά Κι η τηλεόραση να λέει για τη χούντα Κι ο πατέρας μου κοιτά και με λόγια σιγανά Μουρμουρίζει, πως χαθήκαν όλ’ αυτά Το καντήλι καίει και όλα είναι μουντά Όλα σου θυμίζουνε τη μοναξιά σου Κι όμως μέσα στη σιωπή, του πατέρα μου η φωνή Μου θυμίζει κάποιαν άλλη εποχή; Μες στο σπίτι όλα τα φώτα είναι σβηστά 17 Νοέμβρη του `73 Το ραδιόφωνο σιγά και τα τανκς εφιαλτικά Η τρομοκρατία κυβερνά Η επανάσταση κι αγάπη παν’ μαζί Μες στους δρόμους ματωμένες προκηρύξεις Αγωνία τρομερή και ο θάνατος ζωή Φυτρωμένη μες στη μουσική Ένας θόρυβος ακούγεται δειλά Είναι του `74 Ιούλης... Θεοδωράκης δυνατά κι ο εξόριστος γυρνά Έτσι το λοιπόν τελειώνουν όλ’ αυτά.. Η τηλεόραση έχει σβήσει προ πολλού, Μα ο πατέρας μου κοιτάζει σαν χαμένος Κι είναι όλα γι’ αυτόν ψεύτικα και όμως σοβαρά Αφού ξέρει, πως την πάτησε ξανά. Χρυσοπράσινο φύλλο Γη της λεμονιάς, της ελιάς γη της αγκαλιάς, της χαράς γη του πεύκου, του κυπαρισσιού των παλικαριών και της αγάπης Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο Γη του ξεραμένου λιβαδιού γη της πικραμένης Παναγιάς γη του λίβα, τ’ άδικου χαμού τ’ άγριου καιρού, των ηφαιστείων Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο Γη των κοριτσιών που γελούν γη των αγοριών που μεθούν γη του μύρου, του χαιρετισμού Κύπρος της αγάπης και του ονείρου Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο Τα παπαγαλάκια Τα παπαγαλάκια στην αυλή παπαπαγαλίζουν κάθε αυγή. Κάνουν ότι λένε οι αρχηγοί τους τρώνε κι όλο το φαΐ τους κι όταν σουρουπώνει κρυφακούνε τους γειτόνους τι θα πούνε. Κι ένας παπαγάλος πιο χοντρός που ’ν ο των αρχηγών ο αρχηγός κάθε μέρα βάζει τα καλά του βγάζει βόλτα την κυρά του κι όλες κι όλοι τον επροσκυνάνε και στα μάτια τον κοιτάνε. Μια παπαγαλίνα στην αυλή παπαγαλίζει μοναχή της Τον καλό της πήγαν μακριά της κι όλο ζητάει τη μαμά της. Θεέ μου βόηθα μας παντοτινά να μην έχουμε αρχηγούς ξανά να περνάει η ώρα μας σαν πρώτα να περνάμε ελεύθερα την πόρτα να μας δώσουν πίσω τα φτερά μας το μπαμπά και τη μαμά μας. Ένα το χελιδόνι Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα! Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού Το `χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου σ’ ένα βαθύ πηγάδι το `χουνε κλειστό μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου! Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά στα ηφαίστεια κλήματα σειρά και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα! Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα! |
|